Σχετικά με τις διαπροσωπικές σχέσεις και τα προσωπικά μας όρια…, ένα κείμενο του Χόρχε Μπουκάι

Όλοι μας κάποτε έχουμε αναρωτηθεί…ή θα αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που θα μας έκανε ευτυχισμένους…τι είναι αυτό που θα μας έκανε να πούμε «τώρα είμαι καλά, δε χρειάζομαι κάτι άλλο…προς το παρόν  τουλάχιστον!». Συχνά, ωστόσο, η ζωή μας, η καθημερινότητα, μοιάζει με αγώνα  δρόμου. Τρέχουμε να προλάβουμε υποχρεώσεις, να κλείσουμε εκκρεμότητες, να μην αφήσουμε ευκαιρία να πάει χαμένη, γιατί… αλλοίμονό μας!

Μια σύντομη ιστορία, που πραγματεύεται τα συναισθήματα της θλίψης και του θυμού. Μοιάζει συχνά τον θυμό να τον αναγνωρίζουμε πιο εύκολα, αλλά, αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, αν «σκάψουμε» λίγο πιο κάτω, συναντάμε πέρα από έναν θυμωμένο άνθρωπο, κάποιον που έχει πληγωθεί, έχει πονέσει. Κάπου εκεί μες τον θυμό υπάρχει και θλίψη…

Είναι φορές που και μόνο στο άκουσμα της λέξης «ΆΓΧΟΣ» αισθανόμαστε κάπως περίεργα ή ακόμα καλύτερα τη στιγμή που κάποιος, με καλή πάντα πρόθεση, μας συμβουλεύσει: «Μην αγχώνεσαι!», είναι σαν να πυροδοτεί ένα σύστημα αλυσιδωτών αντιδράσεων στο σώμα και τη σκέψη μας!

Ένα κείμενο προβληματισμού , ενθάρρυνσης και αλλαγής της οπτικής γωνίας που συνήθως αναλύουμε τα δεδομένα..

Οι άνθρωποι τείνουν να ταυτίζουν τον εαυτό τους, με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν περισσότερο έντονα κάθε φορά. «Θυμώνω συνέχεια, εξοργίζομαι», λένε, και αυτός ο θυμός γίνεται ο εαυτός τους, η ταυτότητά τους, το «είναι» τους.

Οι εξετάσεις πλησιάζουν ενώ η συγκέντρωση απομακρύνεται. Ο φόρτος εργασίας αυξάνεται ενώ η θέληση μειώνεται. Η ανάγκη για οργάνωση γίνεται απαραίτητη ενώ η αναβλητικότητα παίρνει την πρώτη θέση. Η απομνημόνευση ενεργοποιείται ενώ το αίσθημα άγχους και ανασφάλειας την αμφισβητούν.

Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε έναν  πρόσφατο χωρισμό από μια σχέση, την απομάκρυνση από την οικογένεια ή τον τόπο καταγωγής λόγω σπουδών και την ανάγκη  διαμόρφωσης νέων φίλων και γενικότερα υποστηρικτικών δικτύων;