«Φαντάσου ότι εκεί που περπατάς, αντικρύζεις ένα σπίτι που φαίνεται οικείο και σου κινεί το ενδιαφέρον.
Μείνε για λίγο και σκέψου πώς είναι αυτό το σπίτι, χρώματα, μέγεθος, παράθυρα, αυλή.
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπεις, δεν είναι η πρώτη φορά που θα μπεις.
Βρες την πόρτα εισόδου του σπιτιού και τόλμησε να περιηγηθείς.
Τώρα θυμήθηκες…Είναι το σπίτι των Συναισθημάτων σου.
Παρατήρησε τον χώρο γύρω σου και αναζήτησε τον Φόβο.
Είναι σε ένα δωμάτιο συνήθως κλειστό και σκοτεινό, θυμωμένος, τρομαγμένος και λυπημένος.
Χτύπα του την πόρτα και δες ότι θα σε καλωσορίσει παρότι διστακτικός.
Είναι πράγματι ο δικός σου Φόβος, ένας Φίλος ξεχασμένος, και φαίνεται ανακουφισμένος που σε βλέπει.
Κοίτα τον στα μάτια και άκου τον προσεκτικά.
Ρώτα τον, τι του συμβαίνει; Γιατί τρομάζει και μένει μόνος του μέσα στο ίδιο διαρκώς δωμάτιο;
Ρώτα τον πως νιώθει και τι επιθυμεί .
Ρώτα τον τι μπορείς να κάνεις εσύ γι’ αυτόν, πως μπορείς να τον προστατεύσεις, πως μπορείς να καταλαγιάσεις αυτό που αισθάνεται.
Φαντάσου την επικοινωνία σας και δες πώς εσείς οι δύο χρειαζόσασταν αυτή τη συνάντηση, την είχατε αμελήσει, είχε μείνει μισή.
Τώρα όμως τόλμησες κι εσείς οι δυο μιλήσατε. Κι αυτό είναι σημαντικό.
Και τώρα που τον βλέπεις να νιώθει καλύτερα, δώστου το χώρο που δικαιείται και βγες από το δωμάτιο. Γύρνα και στην υπόλοιπη ζωή σου.
Πριν όμως, άνοιξέ του λιγάκι το παράθυρο να νιώθει πως ανασαίνει καλύτερα και άφησέ του αν θες κι ένα ενθύμιο, να θυμάται ότι είσαι "εκεί" γι’ αυτόν, προστάτης, συνοδοιπόρος και υποστηρικτής.
Ίσως μια λέξη, μια ανάμνηση, μια εικόνα. Ίσως μια υπόσχεση.
Είναι εφικτό,
Χρειάζονται λίγα λεπτά ηρεμίας και θέλησης.
Και τότε ο Φόβος, θα γίνει πάλι Φίλος σου».
Αν ήταν ο Φόβος ένα φίλος σου;
Τι φίλος θα ήταν;
Φίλος θεωρείται αυτός που αγαπά, αυτός που νοιάζεται κι επιθυμεί το καλό σου.
Φίλος όμως είναι κι αυτός με τα ελαττώματα, όπως έχεις κι εσύ κι εγώ, αυτός που καμιά φορά δεν ξέρει πως να σου συμπεριφερθεί και πως να σε αντιμετωπίσει.
Έτσι είναι κι ο Φόβος σου, ένας φίλος με στόχο το καλό σου, ένας φίλος που δεν είναι πάντα ο ιδανικός, είναι όμως αληθινός.
Κι όπως με όλους γύρω σου, χρειάζεται να του δείξεις τα όριά σου, να του δείξεις τι χρειάζεσαι και τι δεν επιθυμείς, να του εξηγήσεις πως τον θες και πότε.
Χρειάζεται να τον ακούσεις, να καταλάβεις πότε εμφανίζεται, γιατί, με ποιο σκοπό.
Γιατί, έτσι είναι οι σχέσεις, πλαισιώνονται με όρια για να είναι λειτουργικές ,
βασίζονται στην συνεννόηση
και θεμελιώνονται μέσα στον χρόνο.
Δανείζομαι λίγα απ’ τα λόγια σου, με τη δική σου άδεια, να κινητοποιήσουν και τον αναγνώστη μας να ορίσει τον δικό του Φίλο Φόβο.
Τον Φίλο-Φόβο θα τον έκανα μικρότερο, λιγότερο ισχυρό πάνω μου,
θα τον καταλάβαινα καλύτερα για να δω πού θέλει να με οδηγήσει και τι πρέπει να προσέξω. Θα τον έκανα πιο συγκεκριμένο και κατανοητό,
θα τον πλαισίωνα με κατανόηση και λιγότερο δισταγμό.
Θα έδειχνα περισσότερη αγάπη.
Αν μπορούσα να διαμορφώσω τον « φίλο φόβο» μου, θα μείωνα τις αρνητικές επιδράσεις που έχει πάνω μου και θα τον χρησιμοποιούσα μόνο για να γίνω πιο ανοιχτόμυαλη και όχι καχύποπτη.
Αντί για ακραίο φόβο, ο Φίλος Φόβος μου θα ήταν απλά μια υπενθύμιση της κακιάς πλευράς μιας κατάστασης, που όμως τελικά θα με βοηθούσε να εκτιμήσω περισσότερο την θετική πλευρά και να επικεντρωθώ σε αυτή.
Ένας Φίλος Φόβος θα ήταν για παράδειγμα η συνειδητοποίηση των αρνητικών συνεπειών που θα είχε μια κατάσταση αν δεν την χειριζόμουν σωστά, αλλά που όμως θα με βοηθούσε να την χειριστώ καλύτερα τελικά.
Το έργο συγχρηματοδοτείται από την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού, Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση».
