«Μην στεναχωριέσαι...», ή «το έχω περάσει κι εγώ, δεν είναι κάτι...» είναι μερικές από τις συνηθέστερες φράσεις που όλοι κάποτε έχουμε ξεστομίσει στην προσπάθειά μας να παρηγορήσουμε κάποιο άτομο που είναι λυπημένο.

Δεν αποκλείεται φυσικά να έχουμε υπάρξει κι εμείς αποδέκτες των παραπάνω φράσεων. Κάποιες φορές μάλιστα, ίσως οι παραπάνω φράσεις να μας έχουν ανακουφίσει για λίγο συναισθηματικά, κάποιες άλλες όμως, οι ίδιες φράσεις, είτε φαντάζουν ανέφικτες, είτε έρχονται να μας επιβεβαιώσουν ότι ο Άλλος δεν μας ακούει πραγματικά αλλά αξιοποιεί την ευκαιρία ώστε να μας μιλήσει για τις δικές του αντίστοιχες εμπειρίες.

Όταν κάποιος εκφράζει τη μελαγχολία ή τη λύπη του, μπορούμε εναλλακτικά να δείξουμε ενδιαφέρον για αυτό που βιώνει, όντας διαθέσιμοι να τον ακούσουμε αληθινά.

Μπορούμε να τον ρωτήσουμε πόσο και πώς αυτή η λύπη δυσκολεύει την ζωή του και να εκφράσουμε την επιθυμία μας να μπορέσει να την διαχειριστεί.

Σημαντική βοήθεια θα είναι να τον ρωτήσουμε αν το έχει περάσει ξανά και πώς κατάφερε τότε να το αντιμετωπίσει, υπενθυμίζοντάς του έτσι ότι κάποια στιγμή τα δυσάρεστα συναισθήματα εξομαλύνονται.

Μπορούμε επίσης να ρωτήσουμε αν με κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε ώστε το συναίσθημα της λύπης του να μετριασθεί, αξιοποιώντας μαζί του δράσεις που συνήθως του επιφέρουν χαρά και αισιοδοξία, όπως μια βόλτα στη φύση, η παρακολούθηση μιας αγαπημένης ταινίας ή η ενασχόληση με ένα χόμπι.

Σίγουρα, θα έχει αισθανθεί το ενδιαφέρον μας αλλά και την επιθυμία μας να νιώσει ξανά χαρά.

Ελένη Άννα Καλούδη
Υπεύθυνη Υπηρεσίας Συμβουλευτικής Φοιτητών