Οι άνθρωποι τείνουν να ταυτίζουν τον εαυτό τους, με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν περισσότερο έντονα κάθε φορά.

«Θυμώνω συνέχεια, εξοργίζομαι», λένε, και αυτός ο θυμός γίνεται ο εαυτός τους, η ταυτότητά τους, το «είναι» τους.

Έχουν πάρα πολλά να πουν για το θυμό, άπειρες στιγμές να θυμηθούν και να περιγράψουν και πολλά συνοδά συναισθήματα στον κυρίαρχο θυμό, όπως συχνά, ενοχή, άγχος, φόβο και αγωνία.

Όλο τους το «είναι», γίνεται ο θυμός.

Όλος τους ο εαυτός, γίνεται το πρόβλημα.

Και παρασύρονται σε έναν τρόπο σκέψης που μοιάζει με ποτάμι που παρασέρνει σε έναν αδιέξοδο κίνδυνο.

Όμως ΔΕΝ είναι ΕΚΕΙΝΟΙ το πρόβλημα.

Ο εαυτός είναι ο εαυτός και το πρόβλημα είναι το πρόβλημα.

Ο εαυτός είναι ένα σύνολο χαρακτηριστικών που υπάρχει, δρα και εξελίσσεται και το πρόβλημα βρίσκεται έξω από τον εαυτό.

Αν αποτυπώναμε την παραπάνω σκέψη σε έναν πίνακα ζωγραφικής, θα βλέπαμε έναν  συνηθισμένο άνθρωπο, ίσως να συνομιλά με μια φιγούρα έξω από αυτόν, είτε καθισμένη σε ένα παγκάκι, είτε κρατώντας την από το χέρι, είτε αιωρούμενη στο κενό, η φιγούρα θα ήταν έξω από αυτόν.

Έτσι, θα μπορούσε να την δει καλύτερα, έτσι, θα μπορούσε να συνομιλήσει με εκείνη να διαπραγματευτεί, να συλλογιστεί για τη σχέση που επιθυμεί στο εξής να έχει μαζί της…

Εσύ, ποια σχέση θα ήθελες να έχεις με αυτά που αισθάνεσαι;

Ελένη  Άννα Καλούδη

Υπεύθυνη Υπηρεσίας Συμβουλευτικής Φοιτητών